Owen James Hart (ur. 07 Maja 1965 - 23 Maja 1999 - Calgary,Alberta,Kanada) - Były
Kanadyjski profesjonalny oraz amatorski Wrestler, pracował w kilku
federacjach - Stampede Wrestling, New Japan Pro Wrestling(NJPW), World
Championship Wrestling(WCW) i World Wrestling Federation(WWF), walczył
jako Owen Hart i Blue Blazer. Członek rodziny Hart'ów. Najmłodszy z
dzieci Hall of Famer'a Stu Hart'a i jego żony Helen'y. 
Hart był 1x mistrzem USWA Unified World Heavyweight Champion'em, 2x Mistrzem Interkontynentalnym, IWGP Junior World Heavyweight Champion'em, WWF European Champem i 4x WWF World Tag Team Champion'em (2x z Yokozuną, 1x z British Bulldog'iem oraz 1x Jeff Jarrett'em). Zwycięzca WWF King of the Ring w 1994 roku. Owen był uważany jako jeden z najlepszych zawodników w WWF.
Początki kariery (1986 - 1991)
Pierwsze doświadczenie w amatorskim wrestlingu Hart zdobył w Liceum, gdzie poznał swoją żone, Marthe. Jak wyjaśnia Martha w swojej książce "Harts Broken", James wiele razy chciał się oderwać od tego sportu, a także nie był to jego jedyny wybór. Debiut przypadł 30 Maja 1986 roku w federacji swego ojca - Stampede Wrestling. Tej organizacji nie opuścił przez kolejne kilka lat, co zaowocowało w roku 1986, gdyż połączył siły z Ben'em Bassarab'em, zdobywając pasy Tag Teamowe. Rok 1987 to wielki sukces na koncie Owena,ponieważbPro Wrestling Illustrated uznało go za "Rookie of the Year". Gdy stracił pasy, rozpoczął feud z Johnny'm Smith i Kid'em Dynamite.
W 1987 roku wystąpił w New Japan Pro Wrestling (NJPW) 27 Maja, pokonał Hiroshi'ego Hase w walce o IWGP Junior World Heavyweight Championship.
Jesienią 1988 roku podpisał kontrakt z World Wrestling Federation, debiutując w Los Angeles w sierpniu 1988 roku jako Blue Angel, zamaskowany zawodnik. Federacja zamiast promować Owena jako młodszego brata Bret'a, postanowili utworzyć zamaskowanego "superbohatera" znanego jako The Blue Blazer. Przegrał z Ted'em DiBiase 11 Marca 1989 na Saturday Night Main Event, przegrał także z Mr. Perfect'em na Wrestlemanii V.
Po największej gali roku, Owen odszedł z WWF, rozpoczynając tym samym podróże po świecie w gimmicku "Blue Blazer'a" i Owen'a Hart'a. Wrócił do Stampede i do zamknięcia federacji w grudniu 1989. W 1991 roku w walce mask vs mask utracił swoją maskę przegrywając z meksykańskim wrestlerem El Canek a tym samym pożegnał się z gimmick'iem Blue Blazer'a. Ten sam rok to pojawienie się Owena w World Championship Wrestling jako Tag-Team partner Ricky'ego Morton'a.
World Wrestling Federation (1991 - 1999 )
The New Foundation (1991 - 1992)
Hart rozmawiał w sprawie kontraktu z WCW, jednak nie powiodło się to z powodu tego że Owen musiałby przenieść się do Atlanty czego nie chciała jego rodzina. Zamiast tego podpisał kontrakt z World Wrestling Federation po raz drugi. Założył Tag-Team ze swoim bratem i Jim'em Neidhart'em, jednak szybko ten tag-team się rozpadł, ponieważ Bret zdecydował się na karierę singlową, natomiast Jim rzadko kiedy pojawiał się w ringu. Kiedy Jim Neidhart powrócił do kwadratowego pierścienia utworzył z Bretem Hart'em "The New Foundation".
Najpierw rozpoczęli feud z Beverly Brothers, na Royal Rumble w styczniu 1992 pokonali The Orient Express. Jim niedługo po tym pożegnał się z federacją, Owen zaś zaczął karierę solową. Na Wrestlemanii VIII pokonał Skinner'a, po najważniejszej gali roku rozpoczął współpracę z Koko B. Ware a ich Tag-Team nosił nazwę "High Energy". Wystąpili tylko na jednym Pay-Per-View, konkretnie Survivor Series, ale przegrali z Headshrinkers. Zespół rozpadł się na początku 1993 roku, a po tym rozpadzie Hart kontynuował karierę solisty.
Feud z Bret'em (1993 - 1995)
W połowie 1993 roku, gdy narodziła się wojna pomiędzy Bret'em Hart'em a Jerry'm Lawler'em, Owen poparł swego brata i wraz z nim stoczyli walkę z King'iem w United States Wrestling Association, gdzie większość gwiazd WWF grało złe charaktery (Heel). "The King of Harts" zdobył pas USWA Unified World Heavyweight Championship w walce z Papa Shango. Latem 1993 roku to czas gdy Owen doznał kontuzji, która zmusiła go do odpoczynku od ringu.
Hart do World Wrestling Federation jesienią tego samego roku. Bret wraz z Owen'em i ich braćmi - Bruce'm i Keith'em starli się z drużyną Jerry'ego na Survivor Series. Lawler nie mógł dotrzeć na galę, więc na zastępstwo w tej walce udział wziął Shawn Michaels. W czasie pojedyku bracia przypadkowo się ze sobą zderzyli przez co Owen został wyeliminowany z walki. Owen zjawił się po walce z pretensjami do Bret'a,ale uspokoili go Bruce i Keith. Następnej nocy miał na sobie różowo - czarny strój, okulary przeciwsłoneczne i wziął sobie na finishera Sharpshooter, czym wysłał wiadomość swojemu bratu. Owen czuł się źle będąc w cieniu Bret'a,ale za jakiś czas bracia zdołali się pogodzić.
Straszy z braci Hart'ów coraz częściej występował z James'em w teamie. Doprowadziło to do dwóch Title Shot'ów o pasy Tag Team'owe. Royal Rumble 1994 to walka z The Quebecers, ale Hartowie zaliczyli przegraną. Bret doznał poważnej kontuzji kolana, co mocno sfrustrowało Owena. Gdy sędzia przerwał mecz ze względu na kontuzję Breta, Owen w geście złości kopnął go w kolano i odszedł. Gdy kilka minut później, znoszony na noszach Bret zauważył na ekranie James'a, który zachowywał się jak Heel.
Bracia starli się ze sobą na Wrestlemanii X, kiedy to Owen pokonał Bret'a w ich pierwszej walce.
Tego samego wieczoru Bret zdobył WWF Title, na co Owen reagował z zazdrością. Wkrótce Hart wygrał turniej King of
The Ring z pomocą Jim'a Neidhart'a. Po zwycięstwie otrzymał przydomek -
"The King of Harts".Całe lato tego samego roku spotykalisię oni w wielu Single i Tag Team Match'ach. Najważniejsze z nich to dwa pojedynki - Steel Cage Match na SummerSlam o WWF Title, gdzie wygrał Bret. Walka ta została uznana przez Dave'a Meltzer'a za Five Star Match. Drugim ważny pojedynek odbył się 17 sierpnia, kiedy to odbył się Lumberjack Match. Owen początkowo wygrał i został WWF Champion'em, ale pomimo tego to nadal Hitman był Mistrzem, ponieważ doszło w tej walce do interwencji, która zmusiła sędziego do takiego a nie innego werdyktu. Survivor Series to walka Breta z Bob'em Backlund'em o jego Mistrzostwo w Submisson Match'u. Hart przegrał walkę, gdyż Owen namówił ich matkę, aby ta rzuciła ręcznik do ringu co naturalnie oznacza poddanie się, czyli zakończenie pojedynku. Koniec feudu nastąpił Royal Rumble 1995 na którym Bret pokonał Owena
Na Wrestlemanii XI Owen podjął się walki przeciwko The Smoking Gunns, wraz z jego tajemniczym partnerem którym okazał się Yokozuna. Owen i Yokozuna zostali nowymi mistrzami.
Jim
Cornette i Mr. Fuji niedługo po tym zostali ich Menedżerami. Pasy stracili na rzecz Diesel'a i
Shawn'a Michaels'a na In Your House 3. Niedługo po tym,
ponownie zostali mistrzami, lecz ich Title Run trwał krótko. Tag-Team'em pozostali do końca roku.Współpraca z British Bulldog'iem (1996 - 1997)
1995 to rok gdy szwagier Owen'a, Davey Boy Smith przeszedł Heel Turn i dołączył do stajni - The Camp Cornette. Latem 1996 roku James i British Bulldog brali udział w walkach jako Tag-Team. Hart był komentatorem podczas King of The Ring 96.
We wrześniu, dostali oni szansę na pasy Tag Team na gali In Your House 10 którą doskonale wykorzystali dzięki pokonaniu The Smoking Gunns. Nastały jednak liczne niezgody pomiędzy zawodnikami. Na Royal Rumble Hart przypadkowo wyeliminował Bulldog'a, po czym stanęli naprzeciw siebie w walce o nowo utwoworzony tytuł - WWF European Championship który zdobył Davey Boy Smith.
24 Marca 1997 na Monday Night Raw pokonali przez dyskwalifikację Headbangers, ale napięcie pomiędzy tą dwójką wzrosło. Tydzień później Owen zarządał walki o pas swojego partnera z drużyny. 31 Marca doszło do tej walki, ale nie wyłoniono, ponieważ w jej trakcie do ringu wkroczył Bret Hart (grający jako Heel), który mówił o rodzinie. Panowie zgodzili się połączyć swoję siły i stworzyli nowy, antyamerykański Team - Hart Foundation z Jim'em Neidhart'em i ich przyjacielem Brian'em Pillman'em.
Hart Foundation (1997)
Po uformowaniu Hart Foundation, Owen szybko został Mistrzem Interkontynentalnym pokonując Rocky'ego Maivie (obecnie - The Rock) tym samym team miał każdy tytuł oprócz tego najważniejszego. James rozpoczął feud ze Steve'm Austin'em. Stone Cold i Shawn Michaels zdobyli pasy Tag-Team'owe na Raw 25 Maja 1997. Owen i Bulldog otrzymali szansę na odzyskanie tytułów, gdyż HBK musiał oddać swój pas z powodu kontuzji. 14 Lipca na Raw Stone Cold wybrał za swojego nowego partnera Micka Foleya w gimmicku Dude Love, i panowie wygrali.
Na Summerslam Hart bronił pasa Interkontynentalnego z Austin'em w walce "Kiss my Ass". W trakcie pojedynku, Owen źle wykonał Piledriver'a przez co Steve upadł na matę czubkiem głowy, kontuzjując swoją szyje. Przez kontuzję Steve Austin musiał opuścić halę i oddać pas. WWF wykorzystało to i zrobiło z tego
The Black Hart and Nation of Domination (1997 - 1998)
Na gali In Your House: D-Generation X Owen zaatakował Shawn'a Michaels'a i został ulubieńcem fanów oraz zaczął nosić przydomki - "The Lone Hart" a także "The Black Hart". Rozpoczął feud z DX i wyzwał HBK'a na walkę o WWF Championship na Raw 29 Grudnia 1997 roku. Hart był blisko zwycięstwa gdy zapiął Sharpshooter, ale zaatakował Triple H. Owen niedługo później zdobył pas European z rąk HHH, ale nabawił się kontuzji kostki podczas walki. Gdy Hart pojawił się jako komentator, The Game wrzucił go do ringu i odzyskał tytuł.
Na Wrestlemanii Triple H zachował pas, natomiast cztery tygodnie później zmierzył się w Tag Team Match'u z D'Lo Brown'em i Rocky Maivią a jego partnerem był Ken Sharmock, którego zaatakował podczas walki tym samym wraz z The Rock'iem zostali Liderami grupy - Nation of Domination, która była przeciwko DX. D-Generation X postanowiło się ich wyśmiać. Jason Sensation przebrał się za Owen'a i powiedział te o to słowa- I am not a Nugget. HBK wyjaśnił że Hart trzyma się z boku muszli klozetowej jak kał. "Nugget" stał się śmiesznym terminem określającym James'a aż do końca jego kariery. Gdy niedługo potem do federacji wrócił Ken Sharmock, który stoczył kilka walk z Owenem, jednak nic pomiędzy nimi się nie rozstrzygnęło.
Współpraca z Jeff'em Jarrett'em (1998 - 1999)
Owen pozostał z Nation of Domination do końca roku. Po Summerslam nawiązał współpracę z Jeff'em Jarrett'em, natomiast ich menedżerką została Debra. Po ich walce Dan Serven został przypadkowo ranny przez Hart'a, James storyline'owo opuścił WWF. Scenariusz był taki sam jak rok temu - czyli Owen źle wykonał piledriver i nie mógł odróżnić rzeczywistości od scenariusza. Szybko odszedł z federacji,ale w federacji pojawił się równie szybko, ale tym razem jako Blue Blazer. Twierdził, że nie James'em, jednak oczywiste było to kto kryje się pod maską. Jeff Jarrett, aby dowieść że słowa Owena to prawda pojawił się z nim na gali a za niebieską postacią przebrany był Koko B. Ware. 25 stycznia Hart i Jarrett pokonali Ken'a Sharmock'a i Big Boss Man'a i zostali mistrzami Tag Teamowymi. Byli Team'em aż do śmierci James'a w maju na gali Over the Edge.
Śmierć
23 Maja w Kansas City, Missouri to dzień gali PPV Over the Edge. Przed walką o pas Interkontynentalny z The Godfather'em, Hart miał zjechać na linie do ringu, ponieważ według gimmicku Blue Blazer był Superbohatetem. Mechanizm zatrzaskowy otworzył się już na wysokości 24 metrów co spowodowało że Owen wylądował na ringu z ogromną prędkością. Powstało wiele scenariuszy dotyczących jego śmieci - według jednych opinii upadł na ring klatką piersiową z ogromną prędkością. Kolejna teoria głosi że spadł na linę. Trzecia wersja mówi że uderzył on głową w narożnik i z wielką siłą runął na mate. Najbardziej prawdopodobna wersja to ta trzecia. Ci którzy oglądali galę w telewizji nie ujrzeli tego zdarzenia, gdyż natychmiastowo przerwano transmisję i ekran stał się ciemny. Hart był reanimowany przez personel medyczny, a następnie przewieziony do szpitala, gdzie stwierdzono jego zgon. Jim Ross który był wtedy za stolikiem komentatorskim powtarzał że to czego właśnie byliśmy świadkami to nie fabuła i James został naprawdę ranny. Przyczyną śmierci było krawienie wewnętrzne z aorty. Nie wiadomo dokładnie gdzie zmarł - czy w drodze do szpitala, czy kwadratowym pierścieniu.
Finishery:
Jako Owen Hart -
Bridging Northen Lights Suplex
Missle Dropkick
Reverse Piledriver
Sharpshooter
Jako Blue Blazer
Diving Splash
Moonsault
Osiągnięcia
New Japan Pro Wrestling
- IWGP Junior World Heavyweight Champion (Raz)
Pro Wrestling Illustrated
- PWI Editor's Award(1999)
- PWI Feud of the Year(1994) vs Bret Hart
- PWI Rookie of the Year(1987)
- Miejsce 10 z 500 najlepszych wrestlerów w 1994 roku
- Miejsce 84 ze 100 najlepszych tag-teamów (Z British Bulldogiem) w 2003 roku
- Miejsce 66 z 500 najlepszych wrestlerów PWI w 2003 roku
Stampede Wrestling
- Stampede British Commonwealth Mid-Heavyweight Championship (Raz)
- Stampede Wrestling International Tag Team Championship (Raz) â z Ben'em Bassarab'em
- Stampede North American Heavyweight Championship (2 razy)
- Stampede Wrestling Hall of Fame
United States Wrestling Association
- USWA Unified World Heavyweight Champion(Raz)
World Wrestling Federation
- WWF European Championship (Raz)
- WWF Intercontinental Championship (2 razy)
- WWF World Tag Team Championship (4 razy) â z Yokozuną (2),The British Bulldog'iem (1)i Jeff'em Jarrett'em (1)
- King of the Ring (1994)
- Slammy Award for Squared Circle Shocker (1996)
- Slammy Award for Best Bow Tie (1997)
Nagrody od Wrestling Observer Newsletter
- 5 Star Match (vs Bret Hart - SummerSlam 1994 w Steel Cage Match'u)
- Najlepiej latający (high-flyer) Wrestler(1987,1988)
- Feud Roku (1997) z Bret'em Hart, Jim'em Neidhart, Davey Boy Smith'em i Brian'em Pillman vs. Steve Austin
Owen James Hart stoczył 1439 pojedynków. 708 - taka jest liczba zwycięstw, przegrał 697 razy a reszta, 34 pojedynki zostały nierozstrzygnięte.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz